بسم الله الرحمن الرحیم
«إِنَّمَا يَخْشَى اللَّهَ مِنْ عِبَادِهِ الْعُلَمَاءُ»

ارتحال عالم ربانی، متفکر صمدانی، عدالت گرای حدیث شناس و روشنفکر نواندیش جناب استاد علامه مرحوم محمدرضا حکیمی را به جامعه علمی دانشگاهی و حوزوی تسلیت عرض می کنم.
شاگردی وی نزد آیات معظم ادیب نیشابوری و شیخ مجتبی قزوینی و سید محمدهادی میلانی و ابوالحسن حافظیان، او را در علوم مختلف از جمله علوم غریبه، صاحب فنون ساخت.استاد حکیمی شخصیت ویژه ای داشت؛هم با روشنفکرانی همچون دکتر علی شریعتی و دکتر حمید عنایت، اهل گفتگو و مباحثه بود و هم با حوزویان سنتی ارتباط وثیق معرفتی داشت. نامه حکیمی به فیدل کاسترو در تبیین توحید و عدل وسعادت دنیا و آخرت و تربیت و سیاست، نشان از دغدغه ایمانی او است. مکتب تفکیک نزد وی،تفکیک معرفت دینی از معرفت فلسفی وعرفانی معنا شد. دیدگاه های عدالت گرایانه و اقتصادی استاد حکیمی را باید در دایرة المعارف الحیاة یافت.

حکیمی نه تنها مولف ده ها جلد کتاب پژوهشی در راستای اسلام شناسی و شیعه شناسی و عاشورا شناسی ومهدویت شناسی و معرفی مجاهدان اسلام همچون میرحامدحسین و شرف الدین و آقابزرگ طهرانی بود؛بلکه به آنچه می نوشت عامل بود زاهد بود و دردمند بود.نقدهای او،حزبی و رقیب شکنانه نبود. کتابهایش را برای رونق زندگی مادی خود نمی نوشت ولذا با وجود چاپهای متعدد،مطالبه حق التالیف نمی کرد و حاضر به دریافت جایزه فارابی نبود.زیست عالمانه و زاهدانه استاد حکیمی،نمونه کم نظیر تاریخ معاصر ما بود.
رضوان وجنت الهی وضیافت علوی نصیب این عالم ربانی باد‌.

عبدالحسین خسروپناه دزفولی
اول شهریور ۱۴٠٠