به گزارش سلام دزفول؛ دکتر محمدرضا سنگری عضو هیئت علمی بنیاد دعبل در واکنش به حکایت‌گویی اخیر محمود کریمی در صدا و سیما در صفحه اینستاگرام خود نوشت:

«آنچه در حرم رضوی و حکایت‌گویی آقای محمود کریمی اتفاق افتاد ـ فارغ از دیدگاه‌های موافق و مخالف ـ پرسش‌هایی را پیش روی ما قرار می‌دهد که به ویژه اهالی ذاکرین و مداحین باید به آنها پاسخ دهند.

۱. آیا درست است در جای جای دعا، مداح و ذاکر، دعا را رها کنند و به نوحه‌خوانی و مرثیه و حکایت‌گویی بپردازند؟ آیا استفاده از چاشنی‌های گریه‌انگیز حتی از شهدا، میانه دعا رواست؟

۲. آیا آن سوی این چاشنی‌ها این نکته به ذهن نمی‌رسد که دعا خود توان «حال بخشیدن ندارد» و باید از مستمسک‌های دیگری بهره گرفت تا مستمعان را به اشک و گریه رساند.

۳. آیا این گسست‌های میان دعا و استفاده از این حربه‌ها نوعی بدعت و حتی نوعی اهانت به دعا نیست؟ آیا دعا ناتوان از حال بخشیدن است یا خود مداح؟ اصلاً‌ گسستن و فاصله از دعا و دوباره پیوستن با مضامین به هم پیوسته دعا و روح دعا ناسازگار نیست؟

۴. حریم و ساحت دعا چه استلزامات و بایسته‌هایی دارد؟ آیا حق داریم مناجات و دعا را پاره پاره و ارباً اربا (به تعبیر خود دوستان مداح) عرضه کنیم؟ خدا می‌داند اگر ذاکر و مداح و مناجات‌خوان دعا را بفهمد و خود با مضامین دعا همراه و یگانه شود به هیچ محمل دیگر برای گریاندن نیاز نیست. 

۵. دوستان مداح و ذاکر همواره اعلام می‌کنند در این مجالس مولا صاحب‌الزمان(عج) یا مادرش فاطمه زهرا(س) حضور دارد، واقعاً اگر حضورشان را احساس می‌کنیم در محضر آنان از این دست حکایات و چاشنی‌ها بهره می‌گیریم؟ آیا این حکایات وهن به ساحت مقدس اهل‌بیت نیست؟

۶. یک بار مثال زدم و گفتم جلوی مادر شهید حججی هیچ مداحی حاضر نیست کیفیت و جزئیات جدا کردن سر فرزندش را گزارش کند. اگر معتقدید در این مجالس مادر اباعبدالله(ع) است، چطور به خود اجازه می‌دهید به توصیف و ترسیم جزء به جزء جدا کردن سر اباعبدالله بپردازید؟

شیوه ذاکران و مداحان فهیم مجلس‌شناس را فراموش نکنیم. هر چه بود، درد آورد و دریغ، رویدادی تازه نبود. پیش از این و بیش از این، این ماجراها را نگریسته و گریسته‌ایم. خدا رحم کند.»